Ik ben Lieselot, een twintiger die dat binnen een paar maanden niet meer is, en die dat - tot aan de dag des oordeels - gaat ontkennen zoals een goede alcoholieker dat met zijn drankprobleem doet.
Soit. Ik ben dus zowel nog piepjong (omdat ik dus een twintiger ben), als matuur genoeg om een schrijfopdracht aan toe te vertrouwen die over iets anders gaat dan Tik-Tok of…
…iets anders wat leeft bij de generatie waarover ik blijkbaar niks weet. Ik heb zonet beseft dat ik niet weet hoe Tik Tok geschreven wordt én vervolgens de volle drie minuten nagedacht over wat ik na “of” kon schrijven. Bij deze: ik ben té matuur voor eender welke schrijfopdracht die inhoudelijke kennis over de hedendaagse jongerencultuur, en ik ben met mijn negenentwintig lentes niet meer piepjong, maar stokoud.
Omdat ik daarbovenop een peutertje heb rondlopen die elke dag bewijst hoe ‘twee is nee’ niet meer is dan een stijlkeuze voor de fase die zijn start minstens een half jaar eerder neemt, zie ik er ook stokoud uit en is mijn inhoudelijke kennis op vlak van alles wat met mama-zijn te maken heeft, wél on point.
Voor wetenschappelijke artikels, droge en analytische context, moet je niet bij mij zijn.
Voor alles, maar dan ook echt alles, wat moet een vlotte pen, de nodige humor, straffe woordkeuzes en de perfecte oneliner geschreven moet worden: hierzo!
Qua ervaring: ik won al meerdere schrijfwedstrijden, en werd ooit weerhouden als comedyrecensent voor een bekende krant. Ik ga niet zeggen welke krant, maar het was niet ‘De Gisteren’, en ook niet ‘De Vandaag’.
Verder schrijf ik dagelijks minstens 1 post-it met sterke headliners als “KOOP PAMPERS”, “IK BEN UW MEID NIET”, of “VERGEET KIND NIET OP TE HALEN AUB”.
En: ze werken. Het publiek voelt zich tot nu toe steeds aangesproken en het effect blijft niet uit: kind is thuis, mét pamper en we hebben plots een poetsvrouw - waardoor ik sowieso de meid niet meer ben.
